Niet zoveel eigenlijk, op een kleine tijdsspanne van nog geen 11 maanden na. En toch kreeg de man maar liefst twee (weliswaar kleinere) straten naar zich vernoemd, toen de Witte Wijk te Kruishoutem tussen 1977 en 1984 werd opgetrokken.
Links: Adolf Daens (1839-1907) (publiek domein). Rechts: foto Edwin De Borggraeve
Priester Adolf Daens (1839-1907) ging de Belgische geschiedenis in als de christelijke voorvechter voor het arbeidersproletariaat dat in de tweede helft van de 19de eeuw voor hongerlonen in vaak levensbedreigende omstandigheden lange werkuren moest ‘kloppen’. Daens was een non-conformist die herhaaldelijk overhoop lag met de Katholieke Partij en met de clerus. Als Vlaamsgezind progressief christen liet hij zich inspireren door de encycliek Rerum Novarum (Van nieuwe zaken) (1891) van Paus Leo XIII. In 1893 richtte hij de Christene Volkspartij op die electoraal scoorde en na WOI zou opgaan in de intussen hervormde Katholieke Partij.
Conflicten met het gezag; het was een rode draad in het leven van priester Daens. Hij verbleef twaalf jaar in de Orde der Jezuïeten en leek voorbestemd voor het onderwijs. Hij stelde zich echter te zelfstandig, te religieus-progressief en vlaamsgezind op. Dit leidde tot meerdere herplaatsingen in diverse colleges. In 1871 verliet hij noodgedwongen de orde. Na een paar jaar seminarie werd hij in 1873 priester gewijd. Daens hoopte in die hoedanigheid in het onderwijs te kunnen blijven, want hij voelde zich niet voor het parochiale werk geschikt. Aanvankelijk slaagde hij hierin; hij werd aangesteld als leraar van de retorica-afdeling van het College te Oudenaarde (1873-1876).
Dik tegen zijn goesting werd Adolf Daens in juni 1878 naar Kruishoutem gestuurd om er onderpastoor te worden. Hij tekende nog protest aan bij bisschop Bracke, maar tevergeefs. Veel sporen liet hij hier trouwens niet achter. In het uitgebreide parochiaal archief is er over hem praktisch niets terug te vinden. Alleen in het doopregister zijn er 38 dopen te traceren die hij uitvoerde en waarbij hij onder de doopakte zijn handtekening plaatste.
Nog geen elf maanden na zijn aankomst in de Eiergemeente verliet hij die alweer. In april 1879 werd hij leraar aan het college te Dendermonde, waar hij ontslag nam in 1888. Daarna ging hij bij zijn broer (drukker) Pieter Daens te Aalst inwonen en begon zijn inzet voor de arbeidersklasse. De rest is geschiedenis, decennia nadien vereeuwigd door de auteur Louis Paul Boon in de roman Pieter Daens (1971) en door cineast baron Augustijn Coninx in de film Daens (1992).
- DELAFORTRIE Luc, Priester en Pieter Daens. Mannen van de doorbraak. Uit de memoires van de familie, uitgeverij NV Vonksteen, Langemark, 1994, p.31-33.
- Research parochiaal archief Sint-Eligiuskerk door Chris Van der Meeren